Wie is Ernst Feekes
Mijn jeugd in Groningen was turbulent en heeft me sterk gevormd. Na een opleiding aan de HTS ben ik in de 60-er jaren mijn studie begonnen voor architect (TU bouwkunde Delft). Om in het onderhoud van mijn jonge gezin te voorzien ontstond Feekes Design en werkte ik aan veelzijdige en internationale grafische opdrachten en standbouw.
Enkele jaren na mijn studie werd in een samenwerking het architectenbureau Trema Architecten bv opgericht. Na 10 jaar ben ik onder eigen naam verder gegaan. Eind negentiger jaren ontstond een intensieve samenwerking met Anke Colijn. Deze samenwerking leidde tot de maatschap Feekes & Colijn, een bureau met ca 30 werknemers en een zeer diverse portefeuille. Veel dynamiek en scherpe inhoudelijke discussies leidden tot grote kwaliteit.
Er werd ontworpen vanuit een sterk maatschappelijk bewustzijn: de mens stond te allen tijde centraal: ruimte vormen waarin mensen leven en werken. Veel projecten hebben dan ook in intensieve samenspraak met kandidaat-bewoners de uiteindelijke vorm gekregen.
Na een ernstige ziekte, die door deskundige artsen van het Antonie van Leeuwenhoek Ziekenhuis succesvol is bestreden, en door veranderingen in mijn persoonlijke leven, stopte ik mijn activiteiten als architect en ging ik, op 67-jarige leeftijd, met pensioen. Ik verhuisde met mijn vrouw, Annemieke van der Sterren, naar Antwerpen. Daar schreef ik me in op de Academie der Beeldende Kunst en ging ik me richten op mijn grote passie: het beeld.
Inmiddels woon ik weer in Nederland, in Rotterdam en werk daar in mijn atelier op het Noordereiland.
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Door de combinatie van mijn nieuwsgierigheid naar wat ik met het penseel kon doen en het aangereikt krijgen van vaardigheden en methodes kreeg ik langzaamaan duidelijkheid over wat ik wil in mijn werk. Het schilderen is inmiddels voor mij een levensbehoefte geworden.
Hoewel ik mijn creativiteit op vele manieren tot uitdrukking wil blijven brengen, richt ik me in mijn ontwikkeling vooral op het schilderen van het portret. Ik hoop steeds beter de kern van de menselijke blik te kunnen vangen en tegelijk nog vrijer het penseel te leren hanteren. Dat is voor mij ook wellicht de grootste levensles, het loslaten van zekerheden om echte vrijheid te leren kennen.